44/38
Sofia, “evlilik” kelimesinden korkan ilerici, bağımsız bir kızdır. Hayatındaki tek aşklar Jane Austen’ınkilerdir. Ta ki gizemli bir şekilde 19. yüzyıla taşınana kadar. Diego Montez’in ilk filmi. Başrollerinde Jules ve Jim (1962). Buna oldukça şaşırdım ve iyi anlamda, çünkü fantezi ve “ya eğer” türünün çoğu daha önce anlatılmıştı ve yeni bir izleyici kitlesi getirmesi dışında genellikle çok kullanılan bir şeydi, ancak “Perdida” (“Kayıp”) aslında anlatacak birkaç güzel noktaya, çoğumuzun hem romantik hem de fantastik romanlardan bildiği klişelere rağmen bazı şeylere bakmanın biraz yeni bir yoluna ve yeni bir tasvire sahipti. Çok satan bir romandan uyarlanmıştır (henüz okumadım), bu yüzden beni cezbeden şey fantastik temalar ve oyuncu kadrosundan bazı isimlerdi. Konunun dönüm noktası: Sonuç olarak, eğlenceli, mizah dolu ve gerçekten eğlendiğiniz filmlerden biri. Jane Austen romanlarının büyük bir hayranı olan, romantik hayatının tıpkı asil, centilmen Darcy tipi birine aşık olmak gibi olmasını isteyen modern, bağımsız bir kadın olan Sofia’nın (Giovanna Grigio) hikayesini anlatıyor. Ancak flört/tanışma uygulamalarının ve romantizmin dağıldığı bir çağda, rüya yalnızca kitaplarda gerçek oluyor ya da o öyle düşünüyor, ta ki 19. yüzyıla taşınana kadar, Brezilya ve İngiltere’nin bir karışımı gibi görünen bir yere ve bir şekilde ırksal çeşitliliğin tamamen benimsendiği bir yere (ben bunu gerçekten beğendim, ancak birçok kişi bu konuda kafası karışık olabilir) ve genç, yakışıklı ve saygın Ian Clarke (Bruno Montaleone) ile tanışana kadar. Gerisi size kalmış. Farklı dönemlerden, farklı davranışlardan ve sosyal kostümlerden gelen varlıklar arasındaki karışıklık büyüdükçe boşlukları doldurun ve bu süreçte biraz aşk doğup doğmayacağını görün. Yapım muhteşemdi, kostümlerden sanat yönetimine, mekana kadar (Sofia ve Ian’ın at bindiği o güzel manzaraların nerede çekildiğinden emin değilim), paket iyi sunulmuştu. Ve eğer “Perdida”nın belli bir aciliyeti olduğunu söylemek gerekirse: ya da en azından izleyicileri, tıpkı Sofia gibi hisseden, inanılmaz bir teknolojik çağda yaşayan ve onunla yüzleşen ve sadece bir toplumsal sözleşmenin dışında aşka ve evliliğe inanma yeteneğine sahip olan kişilerdir; ancak içinde bulunduğumuz çağ insani bağlardan ve gerçek sevgiden yoksundur (sanki Austen’ın çağı çok mükemmelmiş gibi). Bu yüzden film, çağ, klasik romanlardaki romantizm ve modern çağ arasında ilginç bir karşılaştırma sunuyor ve bu ikisinin nasıl bağlantı kurabileceğini… eğer varsa. Bu sorularda çok fazla mizah var, çift çok çekici, yardımcı karakterler de öyle – Ian’ın kız kardeşi (Nathália Falcão) favorimdi, güneş gözlükleriyle büyülenmişti ve Sofia’ya karşı her zaman yardımseverdi. Klişeleri, ister fantastik, ister edebiyat, ister gerçek hayat klişeleri olsun, altüst eden bir hikaye olarak ‘Loss’ uzun bir süre neredeyse Lost’tu, ancak bu temaları seven izleyicileri her zaman çeken ancak tekrarlardan bıkmış hissedenleri uzaklaştıran şeylerden biriydi. Beni çok rahatsız etmedi ve birkaç şeyle şaşırtmayı başardı ve sonuç, sunulan her şeye kıyasla oldukça adil hissettirdi. Kurgu olarak kurgu, ancak bazen gerçeğe yaklaşan dokunuşlar oluyor. Yaşa ve öğren. 7/10.
Poohniverse Assemble Dual
